elini omuzuma koyarken.
yüzüme dökülen saçlarımın arasından baktım
gözlerine
hiç bir ışık yoktu
yarınlara dair.
-"düşünmüyorum" dedim yalandan.
halbuki içimi kemiren
beynimi paramparça eden
bildiklerim vardı..
sustum...
vazgeçmek değildi benimkisi
ertelemekti belki de.
-"hadi gel" dedi.
elini uzattı.
tuttum.
hiç o kadar yalnız hissetmemiştim
keşke tutmasaydım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder