vazgeçtim

bekledim seni sen yoktun.
geçip gitti herkes hayatımdan
bir sen gelmedin
bekledim.
oysa en hırçın bekleyişti bu
içimde boğuluyordum
üstelik bir damla su ile.
rüzgar eserken ben rüzgara karşı
soyunuyordum hep sensizliğimi
kimsesiz kalıyordum ardından.
oysa çok uzun bekleyişti bu
hiç bitmeyecek gibi
hiç dinmeyecek gibi.
şimdi;
beklediğim yerde bıraktım kalbimi
üstelik arkama bakmadan
dönüp gidiyorum.
anladım çünkü,
beklemek değilmiş seni sevmek,
belki de vazgeçmektir.