uzaktan parlak görünür

herkesten gizli kuytu bir güne uyanmak
kimsesiz bir sabahı içine çekmek.
çok uzaktaki sevgiliyi yanında hissetmek
hani bir sözcük payı kadar aralık dudaklarımı
onun dudaklarına değdirmek
sonra üzerime yıkılan parlak bir şehir
unutulmuş bir şarkı
ama tanıdık bir melodi,
sonra yine aynı şehir
sonra yine aynı akşam
sonra yine aynı insansızlık
sonra yine aynı kimsesizlik.
kendimi seviyorsam
seviyorum öpüşleri
ve sihirli bir dokunuş gibi
geliyor üzerime uyku
uyuyorum
unutuyorum...