Bitemiyor bir şeyler...

Yalnızlığımın evin içinde estiği bir gece!

O birlikte oturduğumuz koltukta, az önce asmış olduğum çarşafları izliyorum. 

Rüzgar esiyor, yalnızlığım çarşaflar arasında dolaşıyor.

Böyle bir gecede terk etmiştin beni. Ya da yalanlarını böyle bir gecede mi sunmuştun demeliydim?

Tam olarak ne zaman yaralandığımı hatırlamıyorum.

Kanamıyor... Artık kanamıyor yaralarım...

Öpüyorum her gece kendi hayal kırıklıklarımı.

Ancak ellerim uzanmıyor silmeye anıları.

Yitirmekten yorulduğum bir geceydi...

Çıplak tenime dokunan beyaz yalanlarındı.

Öfkemi sakladığım ve büküldüğüm karnımda

Yeni bir güneş doğmasına izin veremezdim.

Bedelini saçlarımla ödedim...

Eski sokaklardan bir koku geliyor burnuma.

Kendimi en son kaybettiğim şehrin kokusu.

Arka sokağında bir yabancıyla öpüştüğüm gece,

Kendime acıdığım kaldırımlar.

Yutamıyorum sözlerini, o gün de anımsamıştım.

Yalanlarının üzerine bir dünya yaratmıştım.

Mutlaka yalnız mı öleceğim?