seçilmiş yalnızlık

önce sessizlik vardı...
ruhunu acıtan hatıralara bir suret vermeden önce
kendi kendine sardığın, sana yadigar yaraların vardı.
denedin...
çok şehir gezdin, çok insan sevdin
çok hikaye dinledin, sonlarını sevemedin.
sevemezdin!
içindeki korkuyla
dünyanın ağırlığında
gerçekten sevemezdin.

yitirdin inancını
geceleri sarıldığın artık sadece 'sen'din.
kimsesizliğinin koynunda
ıslattığın yastıklarda
kaçtığın sokaklarda
sen yalnızdın.

yalnız kalacaksın.
kimse duymayacak yalanlarını
anlamsız gidişlerini kimse bilmeyecek bir daha
kimseyi acıtamayacaksın 'ama'larınla
ve kimse ağlamayacak ardından.
kimse ile dans edemeyeceksin bir yağmurda
kimsenin boynuna sarılamayacaksın bir kavuşmada
ellerin ısınmayacak bir daha kış soğuğunda.

senin bu seçilmiş yalnızlık
bir kuş hafifliğinde üzerine örttüğün
bir dolunay mavisinde içine çektiğin
bir gün doğumunda kabüllendiğin

önce sessizlik vardı
sonunda sessizlik olacak.