"YAZ!" dedi yazıyorum...
Uzun zamandır duymak istemediğim seslerle uyuyorum.
sesler...
içimde bir yerlerde ve
içimde derinlerde...
biliyorum aslında ne söylüyorlar
ne anlatıyorlar biliyorum...
sonrası Bülent Ortaçgil şarkısı gibi...
öylece muhabbet kıvamında akıp gidiyor,
istanbul kalabalığında insanların geçtiği o kirli caddelerde
eziliyor içimdekiler...
peki içimdeki insanlar neredeler?
ne zaman gittiler?
terk ettiler?
sanki dönmeyecekler...
yalnızlık odamda şimdi
elleri omuzumda
anlattıkları kadar korkunç değilmiş.
biraz aldatılmışlık hissi gibi...
o kadar...
yollar yokuş
ve ben hep iniyorum...
koşarak uzaklaşıyorum bazen kendimden.
kendim sandığım gerçeklerimden.
gerçekler neydi?
ne zaman "gerçek"lerdi?
her şey bitti...
sessizlik...
ne diyorum ben?
ve neden hep soru soruyorum...
biliyorum.
kendi cevaplarımdan kaçmak için yapıyorum bunu.
biliyorum...
öylesine korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder