22 Ekim 2016 Cumartesi

Bir karanlığın ardından...

Sen de severdin yalnızlıkları...

Uzun bir gecenin ardından
Belki uzun bir yolun.
Belki kar yağardı belki yağmur
(Mutlaka bir şey yağmalıydı)
Uzun yalnızlıkların ardından gidilen
Uzun bir yolun karanlığıydı...

Bitirmek için başladığın her şeyin
Bir cezasını çeker gibi
Okşadın bedenini
Kendine itiraf edemediğin
Özlemlerinle!

Eskiyi aradın hep
Eskisini
Hissettiklerini
Dokunduğunu
Öfkeni
Sevgini
Karanlıkta uzanıp
Dokunmaya çalıştın
Ancak yol uzaktı...

Kaçmaktı seninkisi
Emin olduğun kalabalığı kaybetmemek için
Parlak ışıklara kaçmaktı.
Bir söz mesafeden vazgeçip
Bir yarayı kanatmaktı.

Bitirdiğin gecenin sabahında
Üşüdüğün kucakta
Soluğunda titreyen sessizliğinde
Sahte gülüşünde
Bıraktığın "sen"din...

Bir denize attın kendini!
Bir sonsuz belirsizliğe!
Bir kimliksiz hayale
Yanık teninde 
İsimsiz dudaklarda 
Yaşayan "sen"din! 

Giderken arkana bile bakmadan
Gölgeni yanına almadan
Kokunu bir mum gibi yakarak
Saçlarımdan tutarak
Beni o karede bırakan sendin! 

Sen de seveceksin yalnızlığını...

Hiç yorum yok: